Argentijnse tango, een uitleg voor beginners
Het dansen van Argentijnse tango is in principe gebaseerd op improvisatie. En dat is het grote verschil met de meeste andere dansen: die hebben voorspelbare figuren, die zowel de leider als de volger kennen. Bij Argentijnse tango gaat het om het onderlinge contact tussen de danspartners. Ook wanneer je een 'vergissing' maakt, dan improviseer je 'een oplossing' zodanig dat je samen verder kunt dansen. Als beginner in de Argentijnse tango leer je een aantal basis figuren als stukjes choreografie. Gaandeweg wordt deze stukjes onderdeel van je motoriek en kan je er eindeloos mee variëren.
Voordat je begint met dansen: de 'embraza'
Voordat de dans begint is er de omarming c.q. omhelzing (embraza).
De leider biedt zijn linkerhand aan en wacht op de rechterhand van de dame gevolgd door haar linkerarm. Hij laat haar de afstand kiezen.
De leider heeft de dame in zijn armen als ware zij een kostbaar delicaat sculptuur.
Tegelijkertijd geeft hij haar een ontspannen gevoel door een kalme uitstraling.
Er worden zoveel mogelijk contactpunten gecreëerd via de rechterarm van de leider en de linkerarm van de volger enerzijds en een ontspannen,
maar aanwezige linkerarm van de leider met de rechterarm van de volger anderzijds.
Hierdoor ontstaat een goede connectie die ervoor zorgt dat je goed kunt volgen wat de ander doet en helder en tijdig kunt reageren.
De rechterkant van de gezichten staan tegenover elkaar.
Als de bovenlichamen elkaar raken, wordt het een gesloten omhelzing genoemd.
Een tango paar in een gesloten omhelzing danst als één lichaam op vier benen.
Als de bovenlichamen niet raken, is er sprake van een open omarming.
Eenmaal gekozen, verandert de omhelzing niet zo gauw meer gedurende de dans.
Beide partners moeten steeds zorgen voor een naar voren gerichte lichaamshouding en een zekere mate van spanning in de armen en het bovenlichaam, met behoud van voldoende bewegingsvrijheid. Terwijl de bovenlichamen op elkaar georiënteerd blijven tijdens de dans, hebben de benen meer vrijheid van beweging. Torsie van de wervelkolom laat dit immers toe.
Hoe begint een tangodans eigenlijk?
In een fractie van een seconde gebeuren er achtereenvolgens drie dingen:
1. de man geeft met zijn lichaam een impuls aan de vrouw als aankondiging dat de eerste stap zal worden gezet, meestal naar voren
2. de dame maakt aanstalten om naar achteren te bewegen en maakt ruimte voor de man door een stap naar achteren te beginnen
3. de man voelt dat de dame reageert op de impuls en begint met zijn eerste stap (naar voren)
Om de juiste aanstalten te maken is het handig dat de dame kan merken met welke voet en met welke timing de eerste stap gezet gaat worden.
De leider kan dit aangeven door haar gewicht meer op haar linkervoet of haar rechtervoet te brengen.
Gewichtswisseling kan worden ingezet met een subtiele cadans (populair gezegd: een beetje wiebelen).
Daarna kan hij haar eerste stap leiden via de voet waar op dat moment geen gewicht is.
Vervolgens kom je als danspaar in een gezamenlijke cadans met het ritme van de muziek als een gezamenlijke ervaring.
Het is van belang dat elke stap duidelijk en nauwkeurig wordt uitgevoerd. Verplaats je gewicht voordat je de volgende stap zet.
De gestandaardiseerde ballroom tango techniek schrijft voor dat de hiel van de voet de vloer het eerst moet raken.
Argentijnse tango gebruikt het standbeen om af te zetten, het vrije been reikt met vrijwel vlakke voet, iets uitgedraaid en naar binnen gekanteld naar de nieuwe plek.
Hierdoor heb je minder kans om je gewicht te vroeg te verplaatsen, en kan je, indien nodig, de stap nog op tijd 'intrekken'.
Om te dansen hoef je de armen in principe niet te gebruiken, behalve om te communiceren met je danspartner.
Als je het gevoel hebt dat je de armen moet gebruiken om te navigeren, dan doe je waarschijnlijk iets verkeerd.
Het is voldoende als de leider met zijn torso de dame, als het ware, uitnodigt om een stap te zetten in de richting waarin hij haar wil leiden.
En hoe eindigt een tangodans dan?
Aanvankelijk streef je er naar om te eindigen in de positie waarmee je begint: de 'position cero' (zie linker plaatje). Dit is afhankelijk van de muziek natuurlijk. Want na de laatste noot, maak je geen passen meer. Gaandeweg kan je de fantasie de vrije loop geven met als resultaat allerlei sierlijke eindposes (zoals in het rechter plaatje).
Interactie tussen leider en volger: de macho of muze?
Verschillende vormen van interactie circuleren op de dansvloer.
De vormen variëren van de ’macho’ benadering die het woord ’leider’ het meest letterlijk neemt, tot de ’muze’ benadering waarbij de leider meer een begeleider is.
Bij de ’macho’ benadering bepaalt de man het ’wat’ en ’wanneer’ en de vrouw het ’hoe’.
Een meer democratische benadering is dat de volger de ’muze’ is van de leider.
Zij geeft daarbij subtiele suggesties tot duidelijke uitnodigingen, waar de leider ruimte voor geeft en zelfs volgzaam in is.
Onderlinge sensitiviteit laat leider en volger gelijkwaardig samengaan in de dans.
Geen van beide benaderingen is per definitie juist of onjuist. Het is maar net waar je je prettig bij voelt, met de danspartner van dat moment.
Beide benaderingen hebben in ieder geval hetzelfde doel: de vrouw zodanig faciliteren dat zij straalt en geniet!
